Γιατί πρέπει και πως μπορούμε να αλλάξουμε το κοινωνικό μας κράτος

Άρθρο της Ντόρας Πάλλη στην εφημερίδα Δημοκρατία

Με άρθρο της στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, η Ντόρα Πάλλη αναδεικνύει τις τεράστιες αδυναμίες του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα και προτείνει συγκεκριμένες προτάσεις για την μεταρρύθμιση του. “Κλειδί” αποτελεί η σωστή εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος μέσα από την κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, των τοπικών κοινωνιών αλλά και την έμφαση στην επανένταξη στην εργασία των ευπαθών κοινωνικών ομάδων.

Διαβάστε το άρθρο εδώ

Πόσο «ευαίσθητο» είναι το κοινωνικό μας κράτος και γιατί πρέπει να το αλλάξουμε!

Η πατρίδα μας έχει ιστορικά  τις χαμηλότερες κοινωνικές δαπάνες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δυστυχώς, οι χαμηλές δαπάνες δεν είναι το μόνο πρόβλημα του κοινωνικού μας κράτους.

Γενικότερα,οι κοινωνικές μας πολιτικές κρίνονται ως άδικες και μη αποτελεσματικές.

Τα μεγάλα εμπόδια βρίσκονται στην βαριά γραφειοκρατία, στο πολύπλοκο ρυθμιστικό πλαίσιο, στην έλλειψη καινοτομικής και πελατοκεντρικής φιλοσοφίας, στη χαμηλή διείσδυση των νέων τεχνολογιών, στη  μη επαρκή κινητοποίηση της κοινωνίας αλληλεγγύης.

Στην Ελλάδα κοινωνική πολιτική σημαίνει μόνο επιδόματα.

Δεν σημαίνει όμως πραγματική αλληλεγγύη, διάχυση γνώσης, εκπαίδευση, ευαισθησία.

ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ : ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, ο θεσμός του Ελάχιστου Κοινωνικού Εισοδήματος θα τύχει καθολικής εφαρμογής από το 2017.

Να υπενθυμίσουμε, ότι ο θεσμός αυτός εισήχθη πιλοτικά το 2014 από την κυβέρνηση Σαμαρά και πως υπήρξε  από τότε σχεδιασμός για καθολική εφαρμογή.

Έστω και καθυστερημένα, ο θεσμός αυτός αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για τον τόπο.

Γιατί μέσα από  το  Ελάχιστο Κοινωνικό Εισόδημα μπορούμε να έχουμε μία μεγάλη αλλαγή σε ολόκληρο το πλαίσιο λειτουργίας του κοινωνικού μας κράτους.

Έτσι, μέσα από την εφαρμογή του  μπορούμε και πρέπει να πετύχουμε:

-Την είσοδο των νέων τεχνολογιών

-Την πελατοκεντρική αντίληψη στην  εξυπηρέτηση των πολιτών

-Τη μεγαλύτερη διαφάνεια

-Την κινητοποίηση των δυνάμεων της κοινωνίας της αλληλεγγύης

-Την συστηματική επανεκπαίδευση και επαγγελματική καθοδήγηση

-Την στροφή προς την διάχυση της γνώσης, την παιδεία, τον πολιτισμό, για ένα πιο ανθρώπινο τρόπο ζωής.

Σε μία χώρα με 25% ανεργία είναι παράλογο να μιλάμε  για κοινωνική πολιτική, με τους παραδοσιακούς όρους.

Το ευρύτερο στοίχημα είναι να επανεντάξουμε στην οικονομία μας το μεγαλύτερο ποσοστό των ανέργων και όχι απλά να τους δημιουργήσουμε ένα χαμηλό δίχτυ προστασίας, το οποίο δεν θα είναι, ούτως ή αλλως, βιώσιμο μακροπρόθεσμα.

Το  μεγαλύτερο πρόβλημα με την μακροχρόνια ανεργία είναι η απώλεια της επαγγελματικής εξειδίκευσης και  γνώσης σε εθνική κλίμακα , που εν τέλει είναι  και ο πραγματικός πλούτος που διαθέτει κάθε χώρα.

Εδώ λοιπόν πρέπει να γίνει η δεύτερη μεγάλη αναθεώρηση του κοινωνικού μας κράτους, το οποίο πρέπει να πάρει κατεύθυνση όχι μόνο στην καταπολέμηση της ανεργίας αλλά κυρίως στην διάχυση επαγγελματικής γνώσης και ευρύτερα στην επίτευξη ενός περιβάλλοντος γνώσης και καινοτομίας, προς όλους τους εργαζόμενους και προς τους ανέργους.

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας τα επόμενα χρόνια:

Η όποια στήριξη δεν φτάνει. Χρειαζόμαστε επειγόντως πολιτικές επανένταξης.

Με πλήρη αναθεώρηση των προγραμμάτων απασχόλησης, του προσανατολισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος, με αξιοποίηση του διαδικτύου, με την εισαγωγή νέων εργαλείων, όπως οι τράπεζες χρόνου!