Παρέμβαση για θέματα παιδείας στη διαβούλευση της Γραμματείας Γυναικείων Θεμάτων.

Στις 6 Ιουλίου 2016 στα κεντρικά γραφεία της ΝΔ πραγματοποιήθηκε διαβούλευση της Γραμματείας Γυναικείων Θεμάτων με θέμα σχολική κινητικότητα. Στην εκδήλωση έκανε παρέμβαση η Ντόρα Πάλλη σημειώνοντας τα εξής:

Αγαπητοί φίλοι
Θα ήθελα καταρχήν να συγχαρώ την γραμματεία γυναικείων θεμάτων για την σημερινή συζήτηση αλλά και για το θέμα που έβαλε.
Συζητάμε πλέον , θέματα εφαρμοσμένης πολιτικής και αυτό είναι μία μεγάλη πρόοδος και για το κόμμα μας και για την πατρίδα μας.
Νομίζω ότι η συζήτηση για την παιδεία πρέπει να είναι ή μητέρα όλων των συζητήσεων.
Γιατί καμιά θεσμική μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να δουλέψει αν δεν αναβαθμίσουμε τον ανθρώπινο παράγοντα.
Οι άνθρωποι είναι αυτοί που λειτουργούν τους θεσμούς και τα συστήματα.
Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό.
Ακόμη και ένα κακό σύστημα γίνεται καλύτερο αν υπάρχει υψηλός ανθρώπινος παράγοντας.
Κομμουνισμό είχαν στην Ανατολική Γερμανία, κομμουνισμό είχαν και στην Αλβανία.
Στην Ανατολική Γερμανία είχαν έστω από ένα αμάξι η κάθε οικογένεια, στην Αλβανία δεν είχαν ούτε καν ασφαλτοστρωμένους δρόμους.

Το λέω γιατί θεωρώ ότι αυτό ήταν και το μέγα σφάλμα και των μνημονίων.
Όταν θέλουμε να αλλάξουμε μία χώρα ,οφείλουμε να ξεκινήσουμε από τον ανθρώπινο παράγοντα.
Και η παιδεία είναι το πρώτο μεγάλο βήμα.
Ιδιαίτερα, όταν όλοι γνωρίζουμε ότι η παιδεία μας είναι ο μεγάλος ασθενής της σύγχρονης Ελλάδας.
Είμαστε πολύ κάτω σε σειρά από δείκτες, είμαστε η χώρα που καταφέρνει να κάνει πολλούς από τους μαθητές να μισούν το διάβασμα και την γνώση.
Δεν ξέρω αν υπάρχει χώρα στον κόσμο, όπου να βλέπουμε μαθητές να σχίζουν τα βιβλία στο τέλος της περιόδου.
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι υπερβολικά συγκεντρωτικό, υπερβολικά γραφειοκρατικό.
Δεν αφήνει πολλά περιθώρια για άμιλλα, για δημιουργία.
Αφήνει στο περιθώριο όλες τις δημιουργικές δυνάμεις των τοπικών κοινοτήτων μας.
Και είναι κρίμα γιατί εκεί κρύβεται ένα απίστευτο δυναμικό.
Είχα την χαρά να δω μία άλλη Ελλάδα στα σχολεία μας, μέσα από το πρόγραμμα του σχολικού εκφοβισμού.
Πήγαμε σε πολλά σχολεία και είδαμε ένα απίστευτο δυναμικό από γονείς, μαθητές, δασκάλους, παράγοντες της τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Αυτό το δυναμικό καταπιέζεται κάτω από ένα συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό σύστημα.
Και ήρθε η ώρα να απελευθερώσουμε αυτήν την άλλη Ελλάδα.
Όλοι συμφωνούν – από τον ΟΟΣΑ έως την εθνική  επιτροπή παιδείας- ότι το κλειδί είναι ένα:
Αποκέντρωση.
Τα σχολεία μας πρέπει να αυτοδιοικούνται, από την τοπική εκπαιδευτική και αυτοδιοικητική κοινότητα.
Στα σχολεία μας πρέπει να υπάρχει άμιλλα.
Να επιβραβεύεται η  θετική προσπάθεια ενός σχολείου μέσα από ένα σύστημα μπόνους στις επιδοτήσεις.
Με ένα αξιόπιστο πανελλήνιο σύστημα αξιολόγησης.
Και βέβαια και με την σχολική κινητικότητα ως βασικό στοιχείο ενίσχυσης του ανταγωνισμού.
Αυτό που σήμερα πολύ εύστοχα θίγετε στην σημερινή συζήτηση.
Εδώ όμως θα πρέπει να επισημάνω το εξής:
Μία τέτοια μεταρρύθμιση είναι μία πολύ σοβαρή μεταρρύθμιση.
Να υπενθυμίσω ότι στην Αμερική των αρχών της δεκαετίας του 2000 μία αντίστοιχη μεταρρύθμιση ήταν το πιο κεντρικό πολιτικό ζήτημα.
Ήταν στην κορυφή της φιλελεύθερης συντηρητικής agendas.
Το επισημάνω αυτό γιατί πιστεύω ότι η έννοιά της εκπαιδευτικής αποκέντρωσης, είναι μία δύσκολη έννοια, και στην θεωρία και στην εφαρμογή.
Και δεν μας επιτρέπεται να την δούμε αποσπασματικά.
Επιλέγοντας να εφαρμόσουμε ένα με δύο μέτρα αποκέντρωσης χωρίς όμως το σύνολο.
Έτσι, η σχολική κινητικότητα πρέπει να ακολουθήσει και όχι να προηγηθεί της διαδικασίας αυτονόμησης των σχολικών μονάδων και ενός εθνικού συστήματος αξιολόγησης.
Αλλιώς κινδυνεύουμε να χαρακτηριστεί – και θα είναι- ένα μέτρο όξυνσης της ανισότητας αλλά και υπονόμευσης του εκπαιδευτικού κλίματος.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσω ότι υπήρξε στο παρελθόν ή κινητικότητα στο πλαίσιο των πρότυπων σχολείων.
Υπήρξε κάποιο αντικειμενικό πλαίσιο εισόδου, οι ειδικές εξετάσεις και η σχολική κινητικότητα οδηγούσε σε ένα βαθμό και στην κοινωνική κινητικότητα.
Δυστυχώς, τότε δεν μελετήθηκε επαρκώς το μοντέλο για να έχουμε τώρα κάποια ασφαλή συμπεράσματα.
Το σημερινό όμως θέμα υπερβαίνει την λογική των πρότυπων σχολείων.
Υποθέτω ότι αναφερόμαστε σε ένα καθολικό μέτρο που στόχο έχει τον αγώνα για διάκριση ανάμεσα σε όλα τα σχολεία.
Για αυτό λοιπόν και το θέμα μας οφείλει να ιδωθεί συνολικά σε ένα νέο μοντέλο που πέρα από την κινητικότητα πρέπει να θέτει θέματα  αντικειμενικής αξιολόγησης των σχολικών μονάδων, αυτοδιοίκησης των σχολικών μονάδων, μετακινήσεων των μαθητών, πιθανά και ενός νέου σχεδίου ενοποιήσεων κατακερματισμένων σχολικών μονάδων, ένα Καποδίστρια για τα σχολεία μας.

Κλείνω λοιπόν:
Σχολική κινητικότητα ,100% υπέρ.
Όχι όμως ως πρώτο βήμα της απαραίτητης μεγάλης στροφής του εκπαιδευτικού μας συστήματος ,προς την αποκέντρωση αλλά ως βήμα περαιτέρω ωρίμανσης του συνολικού νέου συστήματος, με πολλές νέες παραμέτρους, όπως πιο πάνω ανέφερα.
Σύστημα αξιολόγησης, ενοποιήσει μονάδων, αποκέντρωση, ανταγωνισμός.
Γιατί, αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος ένα τέτοιο μέτρο να υπονομεύσει την μεγάλη ιδέα, αυτήν της σχολικής αποκέντρωσης και της σχολικής αμμιλας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πολιτική είναι τελικά θέμα προτεραιοτήτων και βέβαια θέμα συνολικού οράματος.
Ευχαριστώ!