Την Κυριακή 14 Μαΐου γιορτάσαμε την ημέρα της μητέρας .
Την γιορτάσαμε ,όμως ,προβληματισμένοι.
Ας δούμε τα δεδομένα :
Από το 2011 και μετά, στην πατρίδα μας οι θάνατοι είναι πιο πολλοί από τις γεννήσεις.
Από το 2010 και μετά, υπολογίζεται ότι 400.000 νέοι έχουν φύγει από την Ελλάδα για την αναζήτησή εργασίας στο εξωτερικό.
Είμαστε πλέον σε μια κρίσιμη περίοδο ,όπου ο πληθυσμός μειώνεται από έτος σε έτος.
Και ταυτόχρονα ,» γερνάει» .
Υπολογίζεται ότι το 2040 ,ένα στους τρεις Έλληνες θα είναι πάνω από 65 ετών και ότι ο παραγωγικός πληθυσμός δεν θα ξεπερνά τους μισούς μας κατοίκους!
Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε άλλα νούμερα για να δείξουμε πόσο μεγάλο πρόβλημα έχει η χώρα ή καλύτερα ποιο είναι το υπ.αριθμ. 1 πρόβλημα της Ελλάδας για τις επόμενες δεκαετίες.
Ακόμη και αν τα μνημόνια πετύχουν δυστυχώς δεν θα βρίσκουν κατοίκους για να δώσουν τα όποια ωφέλη!
Προφανώς η συζήτηση έχει ζωτική σημασία για το μέλλον του ελληνισμού.
Και είναι επίσης προφανές οτι η κυβέρνηση μας αρνείται όχι μόνο να το αντιμετωπίσει.
Αρνείται να το θέσει καν στην πολιτική και διαπραγματευτική ατζέντα.
Η ρίζα του προβλήματος είναι προφανώς η κρίση αλλά και η απουσία ενός οργανωμένου και σύγχρονου κοινωνικού κράτους που να είναι εστιασμένο στην οικογένεια και κυρίως στην εργαζόμενη ή και την άνεργη γυναίκα.
Για το θέμα της ανάπτυξης έχουν ειπωθεί πολλά ,όμως αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η πρώτη και βασική κοινωνική πολιτική πρέπει να είναι η ανάπτυξη.
Η ανάπτυξη που κυρίως αφορά στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες μπορούν να μειώσουν την ανεργία.
Άρα η προτεραιότητα οφείλει να είναι η ανάπτυξη, άρα η μείωση των παράλογων φόρων.
Και παράλληλα, η οικοδόμηση ενός κοινωνικού πλαισίου παροχών προς την οικογένεια.
Αυτό το νέο κοινωνικό κράτος δεν είναι μόνο υπόθεση πόρων.
Υπάρχουν ακόμη πολλές υπάρχουσες δυνατότητες στα σχολεία μας, στους δήμους, στους αθλητικούς χώρες αλλά και σε άλλες υποδομές ,που δεν αξιοποιούνται.
Θα μπορούσαν να υπάρξουν αλλαγές στην λειτουργία του δημοσίου σχολείου που θα αναβάθμισαν την στήριξη στην οικογένεια και θα εκμηδένιζαν πολλά από τα κόστη που αντιμετωπίζει μια οικογένεια.( ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παραπαιδεία).
Η μάχη οφείλει να ξεκινήσει λοιπόν, από το δημόσιο σχολείο.
Και επιτέλους να βάλουμε με σοβαρό σχέδιο την κοινωνία των πολιτών στο «παιχνίδι».
Όμως, πρώτα από όλα πρέπει να ευαισθητοποιήσουμε και να κινητοποιήσουμε το σύνολο της κοινωνίας μας .
Και το θέμα αυτό να γίνει άμεση προτεραιότητα και για την κυβέρνηση και για το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος.
Δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια.
Η πατρίδα κινδυνεύει,
Αυτό τελικά πρέπει να είναι και το νόημα του εορτασμού της ημέρας της μητέρας:
Να προβληματιστούμε όλοι και κυρίως να δράσουμε άμεσα!
0 comments