Η πρώτη εμπειρία που είχα από τον Μιμή Δομάζο ήταν από τις διηγήσεις της μητέρας μου.
Σε μια από αυτή ήμουν και εγώ πρωταγωνίστρια, με κάποιο τρόπο…
Μετά την πρόκριση για το Γουέμπλεϊ βγήκε όλη η Αθήνα στους δρόμους.
Έτσι και εμένα μαζί με τις αδελφές μου, τελείως βιαστικά, μας σήκωσε η μητέρα μας από τα κρεβάτια μας, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και τρέξαμε και εμεις να πανηγυρίσουμε στους δρόμους. Τρεις ώρες μείναμε σταματημένοι στο ίδιο σημείο! Όταν βγήκαμε από το αυτοκίνητο στην πλατεία Συντάγματος ανακαλύψαμε ότι φορούσαμε ακόμη τις πιτζάμες μας !!!
Τόση ήταν η βιασύνη μας και η χαρά μας.
Δεν ήμασταν μόνο εμείς ,βέβαια.
Ήταν μια χώρα ολόκληρη.
Σε μια εποχή που οι αθλητικές επιτυχίες έρχονταν με το σταγονόμετρο.
Και που πραγματικά ,τότε, με τα μέσα και τις υποδομές της εποχής ,το να διακριθεί κάποιος στο εξωτερικό ήταν ένας πραγματικός άθλος .
Μια χώρα ,ολόκληρη λαχταρούσε να δει την πατρίδα να διακρίνεται.
Υπήρχε πάντα το παράπονο μέσα μας.
Η πατρίδα που γέννησε τον αθλητισμό ,να μην μπορεί να έχει επιτυχίες στους σύγχρονους καιρούς.
Και πως να έχει ,με τα τότε γήπεδα ,με τα τότε γυμναστήρια αλλά και με την φτώχεια που υπήρχε.
Για αυτό και άνθρωποι σαν τον Μιμή Δομαζο ,που μας έκαναν υπερήφανους και στο εξωτερικό, ήταν για όλους μας σουπερ ήρωες.
Ήταν ινδάλματα.
Και έτσι παραμένουν στις μνήμες όλων μας.
Αλλά είπαμε για τις δυσκολίες αυτών των παλαιότερων εποχών.
Όμως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε αυτές οι εποχές είχαν κάτι πολύτιμο.
Την αγνότητα και την επαφή με τις ιδέες του αθλητισμού.
Ήταν η εποχή που οι αθλητές έπαιζαν για την φανέλα της ομάδας, ήταν η εποχή που οι φίλαθλοι ήταν αγαπημένοι, ήταν η εποχή που δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου βία στα γήπεδα, ήταν η εποχή που πρωταγωνιστές δεν ήταν οι χορηγοί ,τα συμβόλαια ,τα χρήματα, οι διαφημίσεις.
Ο αθλητισμός τότε πραγματικά ήταν έμπνευση, ιδανικά, ανθρωπιά σε μια κοινωνία φτωχή σε αγαθά αλλά πλούσια σε συναισθήματα και αξίες.
Για αυτό και ο Μίμης ο Δομάζος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πολύ μεγάλο αθλητή.
Είναι ένα σύμβολο μιας μεγάλης εποχής του αθλητισμού .
Και δεν σας κρύβω πόσο συγκινήθηκα όταν πολλά χρόνια μετά έφερνε την φλόγα στο Ολυμπιακό στάδιο ,στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004.
Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε στον ελληνικό αθλητισμό και προσπαθούμε για αυτόν, αυτή ίσως ήταν μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές .
Σήμερα έρχεται αυτό το βιβλίο , να μας ανακαλέσει όλες αυτές τις αναμνήσεις, αλλά και όλες αυτές τις γλυκές και μελαγχολικές σκέψεις αλλά και όλη αυτήν την αγωνία για το που πάει ο αθλητισμός μας αλλά και η κοινωνία μας.
Σε περιόδους κρίσης ,έχουμε ανάγκη από ινδάλματα για να μας στηρίζουν .
Ο Μίμης είναι ένα από αυτά .
Το βιβλίο που παρουσιάζεται σήμερα δείχνει την σκληρή δουλειά που κρύβεται πίσω από ένα μεγάλο αθλητή.
Την υπομονή ,το κουράγιο ,την ψυχική δύναμη, το πνεύμα της ομαδικότητας αλλά και την έμπνευση από τα αθλητικά ιδεώδη που χρειάζονται για να κτισθεί ένας μύθος.
Έχω και εγώ εμπλοκή σε ανάλογα εκπαιδευτικά προγράμματα που έχουν ως κύριο εργαλείο τους τον αθλητισμό.
Βλέπω από κοντά πόσο αποτελεσματικό είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα όταν εντάσσει τον αθλητισμό στο περιεχόμενο του.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο επιβεβαιώνω την πεποίθηση μου ,ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να βάλουμε τον αγνό αθλητισμό και τα ιδεώδη του στην ζωή όλων των ανθρώπων.
Αυτό το βιβλίο το συστήνω ανεπιφύλακτα κυρίως σε γονείς και σε εκπαιδευτικούς . Γιατί μέςα από αυτό το βιβλίο μπορούν να αντλήσουν παραδείγματα που θα είναι χρήσιμα
για να χτίσουν τα παιδιά μας ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
0 comments